Zaterdag 6 en zondag 7 september

Zaterdag

Zaterdag zijn we een dag naar Petak, naar het opvanghuis van de stichting Anakita geweest. Via deze stichting sponsoren wij Made, een jongen van nu 18 jaar. Wij zijn begonnen met sponsoren voordat wij de eerste keer naar Bali gingen, 5 jaar geleden. Wij betalen elke maand een bedrag om te zorgen dat hij naar school kan en met een diploma op zak een betere toekomstverwachting heeft. Daarnaast krijgen de kinderen op de opvang Engelse les, dansles en gamelanles. Ook kunnen ze daar gebruik maken van internet, om, als dorpskinderen, de wereld te ontdekken. Alhoewel de verbinding niet fantastisch is, is het leuk dat de grotere kinderen op deze manier contact kunnen onderhouden met hun sponsoren. 5 jaar geleden zijn wij voor het eerst naar Petak geweest, toen hebben we Made voor het eerst ontmoet en hebben we kennisgemaakt met een boel andere gesponsorde kinderen. Samen met Danique ben ik 2 jaar geleden ook geweest. En nu hebben we Made dus weer kunnen ontmoeten. het is enorm leuk om te zien hoe Made is veranderd van een heel verlegen jongetje, die zijn mond niet open durfde te doen, naar een stoere jongen, die in het Engels kon vertellen hoe het met hem is en hoe het op school gaat. Hij heeft afgelopen jaar zijn middelbare school afgemaakt en is nu begonnen aan de koksschool. Hij doet een eenjarige opleiding (6 dagen per week), waarna hij een jaar zal moeten stage lopen om de praktijk te leren. De opleiding is veel duurder is dan wat wij sponsoren, dus hij heeft een lening moeten afsluiten en hij werkt naast zijn school. Hij is door zijn vader opgeleid als houtsnijder en daar heeft hij nu profijt van. Doordeweeks slaapt hij in een goedkoop soort studentenhuis, met 4 jongens op 1 kamer. Hij heeft een rijstekoker kunnen bemachtigen, dus hij kan rijst eten. Een fornuis hebben zij niet op de kamer. Nu ik dit zo opschrijf verbaas ik me weer over de omstandigheden waarop hier sommige mensen moeten leven.... Hij hoopt na deze opleiding te kunnen gaan werken op een cruise schip en met dat salaris zijn lening te kunnen afbetalen en zijn ouders en hemzelf een beter leven te kunnen geven. Op Bali draait het om connecties en als arme dorpsjongen heeft hij die niet, dus ik hoop dat het hem allemaal gaat lukken!

Maar goed, we zijn door Komang ( de Indonesische vertegenwoordigster van de stichting) en chauffeur Indra opgehaald, waarna we naar Hardy's ( een groot warenhuis cq supermarkt) zijn gegaan. Made kwam daar op de scooter ook naartoe. Samen met Made hebben wij voor hem inkopen gedaan, 2 dozen noodles, wat kleding voor hem en voor zijn ouders. Daarna zijn we naar Petak gereden, waar we zijn ontvangen door de andere sponsor kinderen. Sinds 5 jaar gelden zijn er veel kleinere kinderen bijgekomen. De meeste grotere kinderen zijn geslaagd voor hun diploma, waarna de sponsoring stopt. Wel hebben we nog gesproken met Mang Perak, een enorm slimme jongen die nu wordt gesponsord door 3verschillende sponsoren, om hem zo te helpen een ict opleiding af te maken. Met Perak hebben wij via facebook regelmatig contact, dus leuk om hem weer te spreken. Hij vond het alleen jammer dat mijn meiden er niet bij waren :-) Uiteraard is er weer gedanst door de kinderen, heeft mamma loomarmbandjes uitgedeeld en ik stroopwafels, hebben we met zn allen geluncht en zijn we na de lunch naar het huis van Made gelopen. Daar hebben we zijn moeder weer ontmoet, we kunnen geen woord met elkaar wisselen, maar toch is het leuk. De eerste keer dat we daar waren, zijn we geschrokken van de omstandigheden, en daar is nog niets aan veranderd. Een kampong met 4families bij elkaar. Geen elektriciteit, geen stromend water. Een rivier waar wordt gewassen, maar ook de behoeftes wordt gedaan. Voor ons niet voor te stellen.
Terug bij de opvang werd er nog gezongen door de kinderen en heeft Perak wat westerse liedjes gezongen en zichzelf begeleid om te gitaar. Een nummer van Coldplay kon ik wel meezingen!
Daarna zijn we weer naar Ubud vertrokken en hebben we gegeten bij de net geopende warung van Komang. Met deze warung wil zij extra inkomsten proberen te genereren voor de stichting en hier kunnen de kinderen praktijk ervaring opdoen. Leuk om te zien dat er al klanten komen.
Na het eten hebben Made en chauffeur Indra ons weer naar het hotel gebracht. Onderweg nog wel gelachen omdat Indra ineens sjonge jonge zei, opgepikt van andere Nederlanders.
Bij ons hotel heeft mamma nog genoten van een black rice pudding en ik van een ijskoffie.

En dan is ons verblijf hier afgelopen, zondag vertrekken we naar de kust. We hebben genoten van dit hele kleinschalige hotel, midden tussen de rijstvelden, maar 5 minuten van de drukte, met het lieve personeel. We hadden best langer willen blijven, in Ubud zijn zoveel leuke dingen te doen! We hadden dan ook een vrij druk programma.

Zondag.
Na het ontbijt onze koffers ingepakt en nog even gelezen. Om 12 uur zijn we opgehaald. Onderweg naar de kust blijft het leuk om te kijken hoe het er hier allemaal uitziet en hoe er hier geleefd wordt. Langzaam verdwijnt het dorpsleven en wordt het stedelijker. Om 1 uur aangekomen in het hotel, helaas kunnen we pas om 3 uur de kamer in. We krijgen een welkomsdrankje en gaan lunchen. Daarna lopen we even rond. We moeten even wennen aan de drukte, terwijl het niet eens zo heel druk is, maar wel vergeleken met ons vorige hotelletje. Om 3 uur naar de kamer, dat er heel mooi en luxe uitziet met een bank op de veranda en een prachtige badkamer. Voor mamma staat er weer een verjaardagsontvangst. Ik ga even met hoofdpijn op bed liggen. Rond 5-en lopen we via het kustpad langs vele winkeltjes, waar elke verkoopster vraagt of we even willen kijken. Er zijn gelukkig ook fix price shops, dat scheelt een boel gedoe! We gaan zitten bij een restaurantje aan het strand, waar ik het heel koud krijg en uiteindelijk krijg ik ook buikpijn. Shit, Bali belly...